Նարեկ Սահակյանի բլոգ

Ինչ է երջանկությունը, եթե ոչ հասարակ հարմոնիան մարդու և իր վարած կյանքի միջև.
Այսպես էր ասում ազգությամբ ֆրանսիացի գրող Ալբեր Քամյուն: Եթե նրա խոսքերը ճիշտ համարենք, ապա շնորհավորեք ինձ. ես երջանիկ եմ: Երբ մարդու բանականությունը կռվում է զգացմունքների դեմ, նշանակում է, որ մարդը անհավասարակշռված է և ունակ չէ կարգավորելու իր զգացմունքները, բանականությունը և այլն: Չեմ ուզում այդ մարդկանց թույլ համարել, որովհետև թուլությունը, թուլամորթությունը շատ ավելի լուրջ թերություններ են, քան հոգևոր անհավասարակշռությունը:

Սոցցանցերում հաճախ ենք հանդիպում նկարների, որոնց պարունակությունը այսպիսի մի բան է` սիրտը ոչնչացնում է ուղեղին և գնում ու անում իր ուզածը: Համենայնդեպս, իմ դեպքում, չի գործում շատերի համար աքսիոմ հանդիսացող այդ միտքը: Իմ սիրտն ու ուղեղը բավականին ներդաշնակ են և երբեք կարիք չի լինում այդ երկուսից որևէ մեկին չեզոքացնել, որպեսզի անեմ այն, ինչ ուզում եմ: Միգուցե գա ժամանակ, երբ հարկ լինի հետևել կամ բանականությանը, կամ զգացմունքներին, բայց հիմա դեռևս հարկ չկա այդպիսի դժվար ընտրություն անելու:
Սկսեցի աֆորիզմով, ավարտեմ աֆորիզմով, միայն այս անգամ հեղինակը Մահաթմա Գանդին է:

Երջանկությունը երբ ներդաշնակ են այն, ինչ մտածում և այն, ինչ անում ես:

Ձախից՝ աջ. Ռոմանոս Մելիքյան, Ավետիք Իսահակյան, Մարտիրոս Սարյան

Ռոմանոս Մելիքյանը ծնվել է Դաղաստանում (Ռուսական կայսրություն), 1883 թվականին: Եղել է հայ նշանավոր երգահան, երաժշտագետ, մանկավարժ, խմբավար: Համարվում է հայկական ռոմանսի հիմնադիրը, հեղինակ է բազմաթիվ ռոմանսների, որոնցից առավել հայտնի են «Աշնան տողեր», «Զմրուխտի», «Զառ-զառ», «Նոր օրերի երգեր» վոկալ շարքը։ Հիմա դուք ունկնդրում եք Հովհաննես Թումանյանի «Վարդը» բանաստեղծության հիման վրա համանուն երգը, որի երաժշտությունը Ռոմանոս Մելիքյանինն է: