«Միգուցե կա գազան... միգուցե այն միայն մենք ենք» Ուիլյամ Գոլդինգ:
Վիլյամ Գոլդինգը իր «Ճանճերի տերը» գիրքը գրել է 1954 թվականին: Բավականին աղմկահարույց գիրք է, քանի որ լույս տեսնելուց հետո շատերի կողմից քննադատվել է. ի սկզբանե, գրքի սկզբում նկարագրված է եղել միջուկային պատերազմի սարսափելի տեսարաններ, սակայն «Faber & Faber» հրատարակչությունը համաձայնվել է տպագրել գիրքը միայն այն դեպքում, որ Գոլդինգը կհանի առաջին էջերում նկարագրված տեսարանները:
Հայերեն թարգմանել է Արտաշես Էմինը, ում շնորհակալ եմ հիանալի թարգմանության համար: Գիրքն, ըստ իս, ամբողջությամբ քաղաքական գաղափարներ է իր մեջ պարունակվում: Խոսվում է մարդկային երկու, ավելի ճիշտ՝ երեք տեսակների մասին: Մեկը վաղվա լավ լինելու և փրկության մասին մտածող տեսակն է, երկրորդը միայն այսօրվա մասին ու ուտելու համար ծնված տեսակն է: Երկրորդ տեսակն ամենավատն է, այն է՝ փոփոխական, դավաճան, դաժան ու գազան: Մեկ-մեկ կարծում էի, թե Գոլդինգը այն գրել է հայերի համար, քանի որ մեր հայ հասարակության մեջ էլ կան այդ երեք տեսակները, ու վատն այն է, որ ամենաշատ հանդիպողը երրորդ տեսակն է:
Գրքում շատ պարզ նկարագրված է մարդկային դաժանության, գազանության աստիճանը, թե ինչ կարող է մարդն անել մյուս մարդու, ու անգամ անմեղ կենդանու հետ: Այդ գազանը կա մեզնից յուրաքանչյուրի մեջ, որը արթնանում է, երբ տրորում են մեր ոտքը: Բնականաբար, գրքում նկարագրված տեսարանները չափազանցված են, բայց, այնուամենայնիվ, համապատասխանում են իրականությանը:
Վիլյամ Գոլդինգը իր «Ճանճերի տերը» գիրքը գրել է 1954 թվականին: Բավականին աղմկահարույց գիրք է, քանի որ լույս տեսնելուց հետո շատերի կողմից քննադատվել է. ի սկզբանե, գրքի սկզբում նկարագրված է եղել միջուկային պատերազմի սարսափելի տեսարաններ, սակայն «Faber & Faber» հրատարակչությունը համաձայնվել է տպագրել գիրքը միայն այն դեպքում, որ Գոլդինգը կհանի առաջին էջերում նկարագրված տեսարանները:
Հայերեն թարգմանել է Արտաշես Էմինը, ում շնորհակալ եմ հիանալի թարգմանության համար: Գիրքն, ըստ իս, ամբողջությամբ քաղաքական գաղափարներ է իր մեջ պարունակվում: Խոսվում է մարդկային երկու, ավելի ճիշտ՝ երեք տեսակների մասին: Մեկը վաղվա լավ լինելու և փրկության մասին մտածող տեսակն է, երկրորդը միայն այսօրվա մասին ու ուտելու համար ծնված տեսակն է: Երկրորդ տեսակն ամենավատն է, այն է՝ փոփոխական, դավաճան, դաժան ու գազան: Մեկ-մեկ կարծում էի, թե Գոլդինգը այն գրել է հայերի համար, քանի որ մեր հայ հասարակության մեջ էլ կան այդ երեք տեսակները, ու վատն այն է, որ ամենաշատ հանդիպողը երրորդ տեսակն է:
Գրքում շատ պարզ նկարագրված է մարդկային դաժանության, գազանության աստիճանը, թե ինչ կարող է մարդն անել մյուս մարդու, ու անգամ անմեղ կենդանու հետ: Այդ գազանը կա մեզնից յուրաքանչյուրի մեջ, որը արթնանում է, երբ տրորում են մեր ոտքը: Բնականաբար, գրքում նկարագրված տեսարանները չափազանցված են, բայց, այնուամենայնիվ, համապատասխանում են իրականությանը:
Որպես Էկո-հայրենագիտական ակումբի անդամ, վեպին նայում էի նաև էկոաչքով: Կղզում կյանքն ընթանում էր իր բնական հունով, կենդանիները խաղաղ ապրում էին իրենց համար, բայց երբ մարդը ոտք դրեց կղզի, ամեն ինչ 180 աստիճանով շրջվեց: Վարազներին սկսեցին որսալ, անփութության պատճառով սկզբում կղզու մի մասը, իսկ վերջում ամբողջ կղզին այրվեց:
Post a Comment
Հա՞յ ես, ուրեմն մեկնաբանությունդ գրիր բացառապես ՀԱՅԱՏԱՌ
Շնորհակալություն